هنگامی که عمل میکنید،

هنگامی که می اندیشید،

هنگامی که گلی را میبویید،

هنگامی که رنگی را میبینید،

هنگامی که آهی میکشید،

هنگامی که شاد میشوید،

هنگامی که غمناک میگردید،

هنگامی که در چشمان یارتان مینگرید،

هنگامی که دست دوستی را میفشارید،

هنگامی که گذر زمان را میبینید،

هنگامی که سردی مرگ به شما هجوم می آورد،

هنگامی که گرمی زندگی شما را فرا میگیرد،

هنگامی که در زیر باران قدم میزنید،

هنگامی که دوست میدارید،

هنگامی که دشمنی میورزید،

هنگامی که رها هستید،

هنگامی که نفس میکشید،

و تا هر گاه که هستید، و وجودتان جایگاه همه صفتهایی است که از شما مانند همه انسانها یک انسان منحصر بفرد میسازد، برای اندکی وقت به آگاهی خود آگاه شوید و جریان وجودیتان را بنگرید. بنگرید که چگونه هستید و جدای از خود هستید. که آنگاه چگونه زمان حجم میگیرد و در درون شما جریان می یابد. خواهید دانست که رودخانه ای بودید که زمان در آن جریان داشت. نمیدانید چه وقت رود وجودتان خشکید. ولی شادابید که دوباره به جریان افتاده اید. سنگهای کف رودخانه جلایی تازه یافته اند و شما زندگی بخش مسیرتان هستید. همین اکنون به آگاهی خود آگاه شوید. وجودتان را احساس کنید و جریان یابید.

 خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان

اما به قدر فهم تو، کوچک می شود

و به قدر نیاز تو ، فرود می آید

و به قدر آرزوی تو، گسترده می شود

و به قدر ایمان تو ، کارگشا میشود.

یتیمان را پدر میشود و مادر

عقیمان را طفل می شود

ناامیدان را امید می شود

گمگشتگان را راه می شود

در تاریکی ماند گان را نور می شود

رزمندگان را شمشیر می شود

پیران را عصا می شود

محتاجان به عشق را عشق می شود

خداوند همه چیز می شود همه کس را ....

به شرط اعتقاد ، به شرط پاکی دل ،

به شرط طهارت روح، به شرط پرهیز ازمعامله با ابلیس.

بشویید قلب های تان را ازهراحساس ناروا

و مغزهای تان را از هر اندیشه خلاف

و زبان های تان را ازهرگفتار ناپاک

و دست های تان را از هر آلودگی در بازار

و بپرهیزید از نا جوان مردی ها، ناراستی ها، نامردی ها ....

چنین کنید تا ببینید خداوند چگونه

بر سفره ی شما با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند

در دکان شما، کفه های ترازوی تان را میزان می کند

و در کوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند

مگر از زندگی چه می خواهید که در خدایی خدا یافت نمی شود؟

                                                                                        ملا صدرا

هر آن کس که از او اخلال سرنمی زند، آن که دیگران نمی توانند مخل آسایشش باشند،آنی که نه در بند شعف، نه خشم و نه اضطراب است، این چنین کسی تحفه?  بهشتی می شود . هرآن کس که بر هیچ چیز متکی نیست ،آن که خالص است و فعال ، آنی که برایش تفاوتی نمی کند خوب در بیش باشد یا بد و هرگز به التماس نمی افتد ، کسی که در جهت خودش به تنهایی دیگر به هیچ تلاشی نیاز ندارد، این چنین کسی عزم به سوی اقالیم بهشتی دارد.

                                                                            بهاگوادگیتا